27/06/2019 By yatage
ნატო 2009 – 2013 წლებში
დაარსების დღიდან ნატო უამრავი გამოწვევის წინაშე დადგა და მნიშვნელოვანი ცვლილებებიც განხორციელდა. ნატოს მიზანი ყოველთვის იყო გამოწვევებთან ბრძოლა და საერთაშორისო პრობლემების მოგვარება მშვიდობიანი გზით. ამ მხრივ გამონაკლისი არ ყოფილა 2009-2013 წლებიც.
2009 წლის 1 აპრილს ალბანეთი და ხორვატია შეუერთდნენ ჩრდილო-ატლანტიკური ხელშეკრულების ორგანიზაციას და გახდნენ ნატოს წევრები.[1]
მნიშვნელოვანია 2009-2013 წლებში ნატო-საქართველოს ურთიერთობებიც. საქართველომ არაერთი მნიშვნელოვანი ნაბიჯი გადადგა ნატოში ინტეგრაციის მიმართულებით.
სტრასბურგისა და კელის სამიტები (2009 წლის 2-3 აპრილი)
სტრასბურგში გამართულ სამიტზე შეხვედრისას ნატოს ლიდერებმა დაადასტურეს მოკავშირეების უსაფრთხოების განუყოფელი პრინციპი, ტრანსატლანტიკური სოლიდარობის ვალდებულება და ევროპის საერთო მიზანი, რომელიც ძლიერი და თავისუფალია. ასევე მიიღეს დეკლარაცია ალიანსის უსაფრთხოების შესახებ, რომელიც ადასტურებს ნატოს ძირითად ღირებულებებს, პრინციპებსა და მიზნებს. მათ ასევე დაიწყეს ახალი სტრატეგიული კონცეფციის შემუშავება, რომელიც განსაზღვრავს ნატოს გრძელვადიან როლს 21-ე საუკუნის უსაფრთხოების ახალ გარემოში.
სამიტზე ასევე ხაზი გაესვა: ნატოს შესაძლებლობების მოდერნიზებას, ევროპული თავდაცვის პოლიტიკის სიძლიერისა და ქმედითობის მხარდაჭერას.
სახელმწიფოს მეთაურებმა და მთავრობებმა მიიღეს გადაწყვეტილებები შესაძლებლობების მოდერნიზაციის შესახებ, ალიანსის სხვა საერთაშორისო ორგანიზაციებთან და ქვეყნებთან თანამშრომლობაზე და მისიების და ოპერაციების შესახებ. ლიდერებმა დაადასტურეს ალიანსის მხარდაჭერა გაერთიანებული ერების ორგანიზაციის წესდების მიზნებსა და პრინციპებზე და დაადასტურეს ორ ორგანიზაციას შორის თანამშრომლობის გაღრმავების მნიშვნელობა. ნატოს ლიდერებმა ასევე აღიარეს ძლიერი და უფრო ქმედითი ევროპული თავდაცვის მნიშვნელობა, მხარი დაუჭირეს ევროკავშირის ძალისხმევას, რათა გააძლიეროს შესაძლებლობები საერთო უსაფრთხოების გამოწვევებზე.
ნატო-ს ლიდერებმა აღიარეს, რომ ევრო-ატლანტიკურ სივრცეში უსაფრთხოება მჭიდროდ არის დაკავშირებული ავღანეთის უსაფრთხოებისა და სტაბილურობასთან და განაცხადეს, რომ ავღანეთში გაერო-ს მანდატირებული ISAF- ის მისიაა ნატო-ს უმთავრესი პრიორიტეტი. ყოვლისმომცველი მიდგომა, რომელიც აერთიანებს სამხედრო და სამოქალაქო რესურსებს, ნატო ერთგულია ავღანეთის მთავრობის და მზადაა დაეხმაროს ავღანეთის გრძელვადიან უსაფრთხოებასა და სტაბილურობას, საერთაშორისო თანამეგობრობასთან ერთად. ლიდერებმა განაცხადეს, რომ რეგიონის ქვეყნებს შორის ძლიერი კონსტრუქციული ჩართულობა კრიტიკულია და პირობა დადო, რომ ავღანეთის მეზობლებთან, განსაკუთრებით პაკისტანთან თანამშრომლობას გააძლიერებს.
ნატო-ს სახელმწიფო მეთაურებმა კიდევ ერთხელ დაადასტურეს თავიანთი ვალდებულება ნატო-რუსეთის პარტნიორობისადმი, როგორც სტრატეგიული ელემენტი ევროატლანტიკურ სივრცეში უსაფრთხოების უზრუნველსაყოფად. ისინი ასევე შეთანხმდნენ, რომ ნატო კვლავაც მზად არის ნატო-რუსეთის საბჭო გამოიყენოს პოლიტიკური დიალოგის ფორუმისთვის ყველა საკითხზე – სადაც ისინი ეთანხმებიან და არ ეთანხმებიან – პრობლემების მოგვარებისა და პრაქტიკული თანამშრომლობის ჩამოყალიბების მიზნით.
ნატოს ლიდერები ასევე მიესალმებიან საფრანგეთის გადაწყვეტილებას ნატო-ს სტრუქტურებში სრულფასოვანი მონაწილეობისთვის.[2]
ლისაბონის სამიტი 2010 წლის 19-20 ნოემბერი
ნოემბრის 19-20 ნოემბრის ლისაბონში ნატო-ს სახელმწიფო მდივნის ოფიციალურ წარმომადგენლებთან ოფიციალურად განისაზღვრა ტერიტორიული სარაკეტო თავდაცვა, როგორც ალიანსის ძირითადი მიზანი, და მას ნატო-ს სტატუსი მიენიჭა პროგრამა საპასუხოდ საფრთხე ბალისტიკური სარაკეტო პროლიფერაციის მიერ პოტენციურად არამეგობრული რეჟიმები.
სამიტის დეკლარაციაში ნათქვამია, რომ “სარაკეტო თავდაცვა ჩვენი საერთო თავდაცვის პოტენციალის განუყოფელი ნაწილი გახდება” და რომ პროგრამა “ეფუძნება მოკავშირეების უსაფრთხოებისა და ნატო-ს სოლიდარობის პრინციპებს, რისკისა და ტვირთის თანაბარ განაწილებას როგორც გონივრული გამოწვევა საფრთხის, ხელმისაწვდომობისა და ტექნიკური მიზანშეწონილობის გათვალისწინებით და ალიანსის მიერ შეთანხმებული ბოლო საფრთხის შეფასების შესაბამისად “.
ეს აღწერილია ტერიტორიული სარაკეტო თავდაცვითი სისტემის განვითარება არსებული ALTBMD- ის გაფართოების გზით პროგრამა და მისი ინტეგრაცია აშშ-ის ადაპტირებული ადაპტირებული მიდგომით. პირველი ნაბიჯი იყო, რომ ალიანსის ლიდერებმა ნატო-ს თანამშრომლებს 2011 წლის მარტის თავდაცვის მინისტრების შეხვედრის დროს “სარაკეტო თავდაცვის კონსულტაცია, ბრძანება და კონტროლის მექანიზმების” შემუშავება დაავალა. შემდგომი ნაბიჯი არის 2011 წლის ივნისში შემდგომი თავდაცვის მინისტრთა სხდომისთვის სარაკეტო თავდაცვის განხორციელების სამოქმედო გეგმის შემუშავება.[3]
2010 წლის ლისაბონის სამიტი კოლექტიური თავდაცვის, კრიზისების მართვისა და ერთობლივი უსაფრთხოების უზრუნველყოფის მექანიზმებს შეეხო. თუმცა, ჩვენთვის საყურადღებოა თავად ლისაბონის სამიტის გზავნილები საქართველოს მიმართულებით. აქ კიდევ ერთხელ გაცხადდა, რომ ნატო ბუქარესტის სამიტზე მიღებული გადაწყვეტილების ერთგული რჩებოდა. კიდევ ერთხელ მკაცრად დაფიქსირდა ნატოს მხარდაჭერა საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისა და სუვერენიტეტისადმი მის საერთაშორისოდ აღიარებულ საზღვრებში.
სამიტზე მიღებული გადაწყვეტილებით ნატო-საქართველოს ურთიერთობები კიდევ უფრო გაღრმავდა, გაგრძელდა საქართველოსთან პოლიტიკური დიალოგი და პრაქტიკული თანამშრომლობა, გაიხსნა ნატოს სამეკავშირეო ოფისი საქართველოში, რომელიც საქართველოს რეფორმების იმპლემენტაციასა და ახალი შესაძლებლობების მაქსიმალურად გამოყენებაში ეხმარება, მისი ევროატლანტიკური მისწრაფების წინსვლაში, განსაკუთრებით დემოკრატიის, საარჩევნო და სასამართლო, ასევე, უსაფრთხოებისა და თავდაცვის სექტორებში. მნიშვნელოვანი გზავნილი გაეგზავნა რუსეთსაც, რომელსაც ალიანსმა მოუწოდა უარყოს ცხინვალისა და აფხაზეთის რეგიონების დამოუკიდებელ სახელმწიფოებად აღიარება და რომელიც ვალდებულია შეასრულოს 2008 წლის 12 აგვისტოსა და 8 სექტემბერს ევროკავშირის შემადგენლობით საქართველოს მიმართ ნაკისრი ვალდებულებები.[4]
ჩიკაგოს სამიტი 2012 წლის 20-21 მაისი
ჩიკაგოს სამიტზე სამ ძირითად საკითხზე მოხდა ფოკუსირება- ალიანსის ვალდებულებაზე ავღანეთის მიმართ, რაც ავღანეთის მოსახლეობის უსაფრთხოების გაზრდას გულისხმობდა, 21-ე საუკუნის გამოწვევებსა და პარტნიორი ქვეყნების გაძლიერებაზე მთელს მსოფლიოში.
მნიშვნელოვანია, რომ ამ სამიტზე საქართველოს ასპირანტი ქვეყნის სტატუსი მიენიჭა. ქართული მხარე სამიტის ყველა შეხვედრაში მონაწილეობდა, გარდა უშუალოდ ნატოს წევრი სახელმწიფოების შეხვედრისა. მნიშვნელოვან ნაბიჯად ითვლება საქართველოს დაჯგუფება ბალკანეთის ქვეყნებთან (იუგოსლავიის ყოფილი რესპუბლიკა მაკედონია, ბოსნია-ჰერცეგოვინა და მონტენეგრო), რომლებიც ნატოს პოტენციური წევრობის კანდიდატებს წარმოადგენდნენ. ხაზი გაესვა იმასაც, რომ საქართველო აუცილებლად გახდება ნატოს წევრი ქვეყანა, ასევე, მის მნიშვნელოვან წვლილს ევროატლანტიკური უსაფრთხოების უზრუნველყოფაში.[5]
ნატო 2013 წელს
2013 წლის განმავლობაში ნატო განაგრძობდა საერთო ღირებულებებისა და საერთო უსაფრთხოების დაცვას. შეიარაღებული ძალების მამაკაცები და ქალები მუდმივად ამჟღავნებდნენ გამბედაობასა და პროფესიონალიზმს მიწაზე, ჰაერში და ზღვაში. ავღანეთში 2013 წელს, ნატომ მიაღწია მნიშვნელოვან ეტაპს, როდესაც ავღანეთის ძალებმა მთელი ქვეყნის მასშტაბით უსაფრთხოების პასუხისმგებლობა აიღეს. ნატომ ასევე მნიშვნელოვანი პროგრესი ნახა კოსოვოში, სადაც ნატო სასიცოცხლო მხარდაჭერას უცხადებდა ევროკავშირთან შრომითი ხელშეკრულებას ბელგრადისა და პრიშტინის ურთიერთობების ნორმალიზაციის შესახებ.
ნატოს ძირითადი ამოცანების ეფექტურად შესრულების გასაგრძელებლად, ლისაბონში დათანხმდნენ 21-ე საუკუნის გამოწვევების წინააღმდეგ თავდაცვას. და ჩიკაგოს სამიტზე 2012 წელს ნატომ შეძლო თავდაცვის პოლიტიკის გატარება, რომლის მეშვეობითაც მოკავშირეები ერთმანეთთან ერთად მუშაობენ უფრო ეფექტურად.
ნატო მიმართულად მუშაობდა 29 სხვადასხვა შესაძლებლობების ზონაში, დაწყებული საზღვაო საპატრულო თვითმფრინავებით, და ორი მნიშვნელოვანი პროექტი ამ მიმართულებით დაასრულა. ორგანიზაციამ ასევე განაგრძო საკუთარი სარაკეტო თავდაცვის სისტემის განვითარება და გააძლიერა საკუთარი შესაძლებლობები კიბერშეტევებისგან თავდაცვის მიმართულებით. 2013 წელს, ნატო მუშაობდა საკუთარი პარტნიორების გლობალურ ქსელთან ერთად, რათა უზრუნველეყოთ უსაფრთხოება, იქ, სადაც ეს საჭირო იყო. მათ ერთად შეიმუშავეს სხვადასხვა პროექტი, რათა შეენარჩუნებინათ ერთად მუშაობის უნარი.
ნატო ყოველთვის მტკიცედ იდგა პროგრესის გაუმჯობესებაში და ეფექტურად მართავდნენ რესურსებს, რომლებსაც ფლობდნენ. ნატო-ს საზღვრებს მიღმა არსებული კრიზისი და კონფლიქტები პირდაპირ საფრთხეს უქმნის ალიანსის ტერიტორიისა და მოსახლეობის უსაფრთხოებას. 2010 წელს ლისაბონის სამიტზე მიღებულ ნატო-ს სტრატეგიულ კონცეფციასთან ერთად, მოკავშირეები შეთანხმდნენ, რომ საჭიროების შემთხვევაში, კრიზისების თავიდან ასაცილებლად, კრიზისების მართვას, პოსტკონფლიქტური სიტუაციების სტაბილიზაციასა და რეკონსტრუქციის ხელშეწყობაზე. 2013 წელს ნატო აქტიურად თანამშრომლობდა ევროატლანტიკურ სივრცეში და მის ფარგლებს გარეთ უსაფრთხოების და სტაბილურობის გაზრდის მიზნით. ავღანეთში უსაფრთხოების სამშვიდობო ძალების მომზადებით, ხმელთაშუაზღვისა და აფრიკის Horn- ის საზღვრის მონიტორინგითა და აფრიკის კავშირის მხარდაჭერით, კოსოვოში მდგომარეობა დასტაბილურდა, მხარდაჭერა ჰქონდა თურქეთს. ნატოს ძალებით მხარდაჭერით სარგებლობდა სამი კონტინენტი. ბელგრადმა და პრიშტინამ ხელი მოაწერეს საექსპერტო შეთანხმებას 2013 წლის 19 აპრილს, რაც უზრუნველყოფდა პოლიტიკურ გზას, რათა დაეძლია მუდმივი უთანხმოებები. შეთანხმება, რომელსაც მხარს უჭერდა ევროკავშირი, მოიცავს ფართო სპექტრის საკითხებს, რომლებიც ხელს უწყობდნენ კოსოვოს ჩრდილოეთ ნაწილში ურთიერთობების ნორმალიზაციასა და გაუმჯობესებას. ამ შეთანხმებაში ნატო მნიშვნელოვან როლს ასრულებდა, ორივე მხარემ მოითხოვა, რომ ნატოს მხარი დაეჭირა ამ პროცესისთვის. ნატოს ეგიდით კოსოვოს ძალები, კვლავ რჩებიან პოლიტიკურ პროცესში, რაც უზრუნველყოფენ უსაფრთხო გარემოს. 2013 წლის ივლისში ჩრდილო ატლანტიკურმა საბჭომ გამოაცხადა კოსოვოს უსაფრთხოების ძალების სრული ოპერატიული შესაძლებლობები (KSF).
KSF არის მრავალრიცხოვანი ეთნიკური, სამოქალაქო კონტროლირებადი, მსუბუქად შეიარაღებული პროფესიული ძალა. პოლიციისგან განსხვავებით, KSF ძირითადად პასუხისმგებელია სამოქალაქო დაცვის, ასაფეთქებელი დანადგარების განადგურების, ხანძრისა და სხვა ჰუმანიტარული დახმარების ამოცანებზე. ალიანსი განაგრძობს KSF- ს მხარდაჭერას ამ ახალი ეტაპის განვითარებაში და გააგრძელებს მშვიდობის მხარდასაჭერად კოსოვოში გაეროს მანდატის შესაბამისად. 2012 წლის ნოემბერში, სირიიდან თურქეთის ტერიტორიის მიმრთულებით განმეორებითი დარღვევები აღმოჩნდა, ნატო-ს სამხრეთ-აღმოსავლეთ საზღვართან, რის შემდგომაც ალიანსის მხარდაჭერა მოითხოვა თურქეთმა. 2013 წლის დასაწყისში, თურქეთში ექვსი თავდაცვითი პატრიოტის რაკეტის ბატარეები ფუნქციონირებდა. ნოემბერში განლაგებული რეგულარული განხილვიდან გამომდინარე, მოკავშირეები შეთანხმდნენ 2014 წელს ამ მხარდაჭერას შენარჩუნებაზე. [6]
პარტნიორობის გაფართოება გლობალური უსაფრთხოებისთვის
დღევანდელი გლობალური გამოწვევები მოითხოვს უსაფრთხოებაზე თანამშრომლობას. ალიანსის ძირითადი მიმართულების უფრო მნიშვნელოვანი ნაწილია ნატო-ს წევრ ქვეყნებთან პარტნიორული ურთიერთობების დამყარება. ნატო აქტიურად თანამშრომლობს პარტნიორებთან ორი ათწლეულის განმავლობაში. მისი უსაფრთხოების გარემო ვითარდება, ისევე, როგორც ნატო-სთან მომუშავე ქვეყნებისა და დაწესებულებების რაოდენობა, ასევე ალიანსის მიდგომები და პარტნიორებთან მუშაობის მექანიზმები. 2010 წელს, ნატო-ს ლიდერები შეთანხმდნენ, რომ ევრო-ატლანტიკური უსაფრთხოების ხელშეწყობა საუკეთესოდ არის უზრუნველყოფილი პარტნიორული ურთიერთობების ფართო ქსელის მეშვეობით მსოფლიოს ქვეყნებთან და ორგანიზაციებთან.
მათ აღიარეს პარტნიორების წვლილი ოპერაციებში და ამ პარტნიორების მნიშვნელობას სტრუქტურული როლის, სტრატეგიისა და გადაწყვეტილებების ჩამოყალიბებაში ნატო-ს ხელმძღვანელობებზე. პარტნიორ ქვეყნებთან და ორგანიზაციებთან თანამშრომლობის სფეროების გაფართოებისა და დიალოგის გაზრდის ხელშეწყობის მიზნით, 2011 წელს მოკავშირეებმა დაამყარეს ახალი პარტნიორობის პოლიტიკა. მას შემდეგ, ნატო-ს ერთ-ერთი მიზანი იყო მოქნილობის გაუმჯობესება, რათა პარტნიორები ადვილად შეუერთდნენ პოლიტიკურ კონსულტაციებს და ნატო-ს ოპერაციებში ინტეგრირება მათი ინდივიდუალური ინტერესებისა და მათი კონკრეტული შესაძლებლობების საფუძველზე მოხდეს. 2013 წელს ნატო უფრო მეტ პარტნიორთან თანამშრომლობდა, ვიდრე ოდესმე.
2013 წლის განმავლობაში, ახლო აღმოსავლეთსა და ჩრდილოეთ აფრიკაში ალიანსის თანამშრომლობა გრძელდებოდა ხმელთაშუა ზღვისა და სტამბულის თანამშრომლობის ინიციატივის ფარგლებში და მის ფარგლებს გარეთ. ოქტომბერში, ტრიპოლსა და ბრიუსელში მომუშავე ექსპერტების მოსამზადებელი დისკუსიები ნატო-ს თავდაცვის მინისტრებმა დადებითად შეაფასეს ლიბიისგან დახმარების თხოვნით. კერძოდ, ლიბიამ სთხოვა ნატოს დახმარება ქვეყნის უსაფრთხოებისა და თავდაცვის სექტორის გაძლიერების საქმეში. ეს საქმიანობა ასახავს ალიანსის ვალდებულებას მის სამეზობლოში სტაბილურობის პროგნოზირებაში, რამაც ხელი შეუწყო ადგილობრივი შესაძლებლობების შექმნასა და ანგარიშვალდებული და ეფექტური უსაფრთხოების ინსტიტუტების განვითარებას.
სექტემბერში ნატო და ჯიბუტი შეთანხმდნენ უფრო მჭიდრო თანამშრომლობაზე, რაც მოიცავს ნატო-ს საჰაერო-სადაზვერვო ოპერაციის, Ocean Shield- ის მხარდასაჭერად. ეგვიპტეში სამოქალაქო არეულობის მიუხედავად, ნატომ გააგრძელა მომზადების პროგრამა ნიადაგურ გამოვლენაში. ნატო მუშაობს მავრიტანიასთან, რათა შეიქმნას ეროვნული საექსპლუატაციო საკოორდინაციო ცენტრი ეროვნული სამოქალაქო დაცვის სამსახურების გაძლიერების მიზნით. [7]
2013 წელს ნატომ განაგრძო ურთიერთობები აზიასთან დაკავშირებულ ძირითად პარტნიორებთან. აპრილში ნატომ და იაპონიამ ხელი მოაწერეს ერთობლივ პოლიტიკურ დეკლარაციას, ხაზგასმით აღნიშნავენ თავიანთ სტრატეგიულ ინტერესებს გლობალური მშვიდობის, სტაბილურობისა და კეთილდღეობის ხელშეწყობის კუთხით. ნატო და იაპონია თანამშრომლობდნენ ავღანეთში, სადაც იაპონია ფინანსური მხარდაჭერისა და განვითარების დახმარების მიმწოდებელია და წამყვანი აქტორია. თანამშრომლობის სხვა სფეროები მოიცავს კრიზისულ მენეჯმენტში კოორდინაციასა და კატასტროფების, მათ შორის ტერორიზმის, მეკობრეობის და კიბერ თავდასხმების ჩათვლით. 2013 წლის აპრილი ასევე აღინიშნა ნატოს გენერალური მდივნის პირველი ვიზიტი კორეის რესპუბლიკაში, ISAF- ის მისიაში მნიშვნელოვანი წვლილისთვის, რომელიც ასევე ალიანსთან თანამშრომლობის გაფართოებას ინტერესს ემსახურებოდა. დღევანდელი უსაფრთხოების გამოწვევების გლობალურ პერსპექტივაში ნატო-ს პარტნიორობა აზია-წყნარი ოკეანის ბაზაზეა დაფუძნებული. ავღანეთში ნატოს პარტნიორებს აზია-წყნარი ოკეანის რეგიონში, რომელიც ასევე მოიცავს ავსტრალიას, ახალ ზელანდიასა და მონღოლეთს, ავღანეთში საერთაშორისო უსაფრთხოების ძალების ხელშეწყობაში მნიშვნელოვანი წვლილი შეაქვთ.
ამ გამოცდილების გაზიარება კოორდინაციას უწევს ნატოს პარტნიორებს, რათა შეინარჩუნონ ერთობლივი მუშაობა ოპერაციებში, სხვა სფეროებში თანამშრომლობის გაფართოებაზე, მათ შორის ტერორიზმთან და კიბერ-თავდაცვისთან. ეს ინიციატივები აძლიერებს ნატოს კავშირებს აზიისა და წყნარი ოკეანის სხვა ქვეყნებში, მათ შორის მალაიზიასა და სინგაპურში. ნატო-სა და ჩინეთის მაღალჩინოსნებმა 2013 წელს არაფორმალურ უსაფრთხოების დიალოგი განაგრძეს.[8]
დასკვნა
ჩრდილო-ატლანტიკური ხელშეკრულების ორგანიზაცია დაარსების დღიდან დღემდე სხვადასხვა გამოწვევების წინაშე დგას და მნიშვნელოვანად პროგრესირდება, როგორც სამხედრო, ასევე დიპლომატიური და ეკონომიკური თვალსაზრისით. ამ მხრივ 2009-2013 წლები არ ყოფილა გამონაკლისი და ამ პერიოდშიც ალიანსმა ძალიან მნიშვნელოვანი ნაბიჯები გადადგა. რაც ძალიან მნიშვნელოვანი იყო, შეიძინა მნიშვნელოვანი მოკავშირეები და ამით საერთაშორისო უსაფრთხოება გააძლიერა.
ასევე ნატოსთვის დიდ გამოწვევად რჩება რუსეთთან ურთიერთობა, სწორედ ამ მიმართულებით ნატომ და რუსეთმა ასევე უზრუნველყვეს ნატო-რუსეთის საბჭოს ვერტმფრენის სარემონტო ფონდის მეშვეობით ავღანეთის საჰაერო ძალების ერთობლივი მხარდაჭერა. აპრილში, პროექტის მეორე ეტაპზე გაფართოვდა ავღანეთის ძალები, ხოლო 2013 წლის ბოლოს, ავღანეთის საექსპერტო პერსონალის თავდაპირველი მომზადება დასრულდა. 2013 წლის დეკემბერში ნატო და რუსეთი შეთანხმდნენ ახალი ნდობის ფონდის პროექტის განხორციელებაზე, კალინინგრადის რეგიონში მოძველებული და საშიში საბრძოლო მასალის უსაფრთხო განკარგვისთვის. პირველი ფაზა ფოკუსირებული იყო ათობით ათასი ბომბებისა და ჭურვების განადგურებაზე, რაც უზრუნველყოფილი იყო მათთვის, ვინც იქ ცხოვრობდა და შექმნიდა პირობებს ყოფილ სამხედრო ობიექტების სამოქალაქო მოხმარებისთვის. [9]
ჩრდილო ატლანტიკური ხელშეკრულების ორგანიზაცია ამ პერიოდში წარმატებით თანამშრომლობდა საერთაშორისო ორგანიზაციებთანაც, გაეროსთან და ევროკავშირთან. მათ ერთობლივად განაპირობეს საერთაშორისო მშვიდობის მიმართულებით მიღწეული პროგრესი. ალიანსი დღემდე თანამშრომლობს ორგანიზაციებთან და ცდილობს საერთაშორისო მშვიდობის პროგრესის განვითარებაში მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანოს და წარმატებით გადალახოს მსოფლიოში არსებული მნიშვნელოვანი გამოწვევები თავის მოკავშირეებთან და პარტნიორებთან ერთად, რომელთა შორისაა საქართველოც.
ავტორი: ნაზი ახალბედაშვილი
[1] http://infocenter.gov.ge/nato-enlargement/
[2] https://www.nato.int/cps/en/natolive/news_52845.htm
[3] Steven A. Hildreth – „Missile Defense and NATO’s Lisbon Summit“
[4] http://infocenter.gov.ge/nato-summits/
[5] http://infocenter.gov.ge/nato-summits/
[6] https://www.nato.int/cps/en/natolive/opinions_106247.htm
[7] https://www.nato.int/cps/en/natolive/opinions_106247.htm
[8] https://www.nato.int/cps/en/natolive/opinions_106247.htm
[9] https://www.nato.int/cps/en/natolive/opinions_106247.htm
